Vrijdagavond 28 januari begonnen de weeën voorzichtig, zo rond 11 uur.
Om half twee zaterdagochtend waren ze al sterk en regelmatig met een tussenpoos van 6, toen 5, toen 4 en na een uur al met een regelmatige tussenpoos van 3 minuten.
Om half drie waren moeder en vader in de verloskamer waar toen al een ontsluiting van 6 cm werd geconstateerd!
Alles verliep zeer voorspoedig en de verloskundige voorspelde een geboorte rond 8 uur.
Om zeven uur ging het mis: Wouter kwam niet over de laatste drempel heen. Na een poging op de baarkruk werd de dienstdoende gynaecologe ingezet die een vacuümpomp gebruikte. Dit ging moeizaam en na enkele pogingen werd het hoofd gynaecologie opgepiept die ook nog een poging deed en toen de tang inzette. Ook dit hielp niet. Wouters hoofdje was al een half uur in zicht en zijn hartslag was onregelmatig maar uit bloedproefjes bleek hij geen dramatisch zuurstofgebrek te hebben. Er werd nog een gynaecoloog en een kinderarts geroepen en de operatiekamer werd al ingeseind…
Om 8 uur werd besloten (er kon geen hartslag worden gevonden, deze bleek er achteraf wel steeds geweest te zijn) tot een keizersnee.
Moeder werd in allerijl de O.K. ingereden, de verloskundige verloor een slof onderweg, wat de moeder (wat si ze toch een heldin) zich achteraf nog kon herinneren.
Vaders werd in een “getuigenkamertje” gepositioneerd waar hij zag hoe zijn vriendin, waar hij op dat moment meer dan ooit van hield, onder narcose werd gebracht. Om 8:21 werd Wouter aan het lichaam van zijn moeder ontrukt. Hij was asgrijsblauw en levenloos, vader stierf duizend doden en stortte in. Wouter werd snel afgevoerd en vader was allen nog bezig met moeder Bep die vakkundig werd gedicht.
Er klonk maar geen kinderstem uit de naburige kamer… Om 8:30 klonk er wat gekrijs maar vader dacht in zijn wanhoop dat dit wel van een andere bevalling zou wezen.
Gelukkig werd hij kort daarop ingeseind dat Wouter naar omstandigheden heel levendig was en hij mocht hem even zien.
Diverse specialisten waren koortsachtig bezig om Wouter op te kalefateren, hij ademde al zelf maar had nog weinig lichaamskracht.
Vader werd weggebracht en rustte een paar uur. Om half elf mocht hij bij moeder die langzaam ontwaakte. Even later mochten ze even bij Wouter.
Dezelfde dag kwamen Wiecher, broer van Bep en zijn vriendin. Heerlijk intiem en zo belangrijk voor vooral de vader die met goede vriend Wiecher een glas, sigaar, gesprek en spel kon delen tot de late uurtjes. Sonja moest dezelfde avond al weer weg omdat die de volgende dag vroeg moest werken maar was er in de middag al weer (en dat vanuit Den Bosch!). Nog zo’n heldin. Natuurlijk liet Wiecher de vader winnen om hem wat te sterken.
We zijn nu en paar dagen verder. Wonderbaarlijk genoeg lijkt Wouter geen schade te hebben ondervonden (neurologische, fysieke en breinonderzoeken laten een volledig gezond kind zien. Wouter is er inmiddels helemaal. Na twee dagen op de intensive care blijkt hij een krachtig stemgeluid, een prachtig sterk volgroeid lijf en een zeer eigen wil te hebben. Hij ligt nu op de normale kinderverpleegafdeling, drinkt en drukt goed en vertoont vitale, numaniaanse kenmerken (driftig, onvoorspelbaar, veel eten en slapen maar toch ook lief als het moet).
En moeder? Zij hersteld op normale wijze van een keizersnee en kan nog slecht lopen. Naar verwachting zal zij rond 3 februari naar huis kunnen met Wouter. Alles is goed!!!!
En vader? Hij heeft een behoorlijke dreun gehad maar is ongelofelijk blij en trots op zijn twee medegezinsleden.